Prof. Stanisław Krawczyński został wybrany (23.03) na stanowisko rektora Akademii Muzycznej w Krakowie na lata 2016-2020. O to stanowisko ubiegało się trzech kandydatów: urzędujący rektor, prof. dr hab. Zdzisław Łapiński, prof. dr hab. Stanisław Krawczyński oraz prof. Jan Pilch, kierujący Katedrą Muzyki Współczesnej, Jazzu i Perkusji. Po obradach w I turze największe poparcie wśród elektorów uzyskał prof. Krawczyński (37 głosów), obecnego rektora wytypowały 23 osoby, a 20 osób głosowało na prof. Jana Pilcha. W II turze rektor-elekt wygrał stosunkiem głosów 54-24.
Stanisław Krawczyński ma 60 lat. Jest cenionym dyrygentem i pedagogiem. Ukończył z wyróżnieniem studia w krakowskiej PWSM w 1979 roku. W uczelni tej został powołany (1995) na stanowisko kierownika Zakładu a następnie Katedry Chóralistyki, w 1999 objął stanowisko dziekana Wydziału Edukacji Muzycznej, a po przedwczesnej śmierci rektora Marka Stachowskiego (2004) został wybrany rektorem. Za jego kadencji Akademia Muzyczna w Krakowie została uznana w rankingu tygodnika Wprost za najlepszą uczelnię artystyczną w Polsce. W 2004 roku po przedwczesnej śmierci rektora Marka Stachowskiego został wybrany rektorem Akademii Muzycznej w Krakowie i funkcję tę pełnił przez dwie kadencje.
Pełnił kolejno funkcje kierownika Chóru Polskiego Radia i Telewizji w Krakowie, a następnie Chóru Filharmonii Krakowskiej. Pod jego kierownictwem zespoły te występowały m.in. w Teatro alla Scala w Mediolanie, Basilica di San Marco w Wenecji, Teatro Regio w Turynie, Academia di Santa Cecilia w Rzymie, lipskim Gewandhausie, Beethovensaal w Stuttgarcie, Brucknerhaus w Linzu. W latach 1986 – 2008 związany był, jako dyrygent, z zespołem Capellae Cracoviensis, prezentując krakowskiej publiczności pierwsze polskie wykonania kompozycji m.in. F. Martin, P. Vasksa, Knuta Nystedta Dzięki tej działalności stał się jedną z kluczowych postaci krakowskiego środowiska muzycznego, tworząc jego kształt i wizerunek.
W 1992 objął kierownictwo Tarnowskiej Orkiestry Kameralnej, koncertując z zespołem tym w kraju i za granicą (Hiszpania, Francja, Szwajcaria). Występował w ważnych miejscach dla sztuki i kultury europejskiej m.in. Thomas Kirche w Lipsku, Wigmore Hall w Londynie, sala koncertowa UNESCO w Paryżu, Sala kameralna Konserwatorium Kijowskiego, oraz na festiwalach muzycznych w wielu krajach świata. W 1990 roku był inicjatorem powstania Krakowskiego Chóru Kameralnego – uznanego przez krytyków za jeden z najlepszych polskich zespołów chóralnych. Jako chórmistrz współpracował ze słynnymi dyrygentami m.in. Y. Aronovitchem, Z. Mehtą, K. Pendereckim, H. Rillingiem, W. Rowickim, S. Wisłockim, A. Witem. Dokonał prawykonań nowo odkrytych dzieł A. Brucknera oraz wielu utworów kompozytorów polskich m.in.: Z. Bargielskiego, Z. Bujarskiego, H.M. Góreckiego, R. Maciejewskiego, R. Palestra, M. Stachowskiego. Wraz z chórem i orkiestrą Filharmonii Krakowskiej dokonał pierwszego polskiego wykonania Requiem A.L. Webbera. Uczestniczył jako juror w licznych międzynarodowych konkursach chóralnych i dyrygenckich.
W 2000 roku będąc jednym z dziewięciu dyrygentów, brał udział w tworzeniu wielkiego międzynarodowego zespołu, prezentującego w czasie tournee po całej Europie utwory dziewięciu miast posiadających status Stolicy Kultury Europejskiej. W 2001 roku z okazji dziesiątej rocznicy powstania Internetu prowadził, w ramach elektronicznego eksperymentu, koncert – dyrygując z Krakowa śpiewającymi w Warszawie AMFC Vocal Consort i Gdańsku Schola Cantorum Gedanensis.
Szczególną wagę przywiązuje do popularyzacji śpiewu chóralnego we wszystkich jego formach. Z jego inicjatywy powstały krakowskie festiwale chóralne Cantate Domino i Małopolskie spotkania kolędowe.